https://www.youtube.com/w...sxFcRq9AK8



Op dit moment zou je overal kunnen zijn, alles doen. In plaats daarvan zit je alleen voor een beeldscherm. Dus wat houdt ons tegen om te doen wat we willen? Zijn waar we willen zijn?

Elke dag worden we wakker in dezelfde kamer en volgen we het zelfde pad, we leven het leven zoals gisteren. Ooit was elke dag een nieuw avontuur. Onderweg veranderde iets. Voordat onze dagen tijdloos waren, nu hebben onze dagen een rooster.

Is dit wat het betekent om volwassen te zijn? Om vrij te zijn? Maar zijn we echt vrij?

Eten, water, grond.

De juiste elementen die we nodig hebben om te overleven zijn in bezit van corporaties. Er is geen eten voor ons aan de bomen, geen vers water in beekjes, geen grond om een huis te bouwen. Wanneer je probeert en pakt wat de aarde ons geeft word je opgesloten. Dus gehoorzamen we.

We ontdekken de wereld door een leerboek. Door de jaren heen doen we wat ons wordt verteld. We worden getest en becijferd als een rat in een lab. Groot gebracht niet om een verschil te maken, groot gebracht om niet anders te zijn. Slim genoeg om ons werk te doen maar niet om te vragen waarom we het doen. Dus we werken en werken, zonder tijd om ons leven te leven waarvoor we werken. Totdat de dag komt wanneer we te oud zijn om ons werk te doen. Het is hier dat we worden achtergelaten om te sterven. Onze kinderen nemen plaats in het spel.

Voor ons is het pad uniek, maar samen zijn we niet meer dan brandstof. De brandstof die macht geeft aan de elite. De elite die zicht verbergt achter de logos van corporaties. Dit is hun wereld. En hun meest waardevolle bron zit niet in de grond. Maar dat zijn wij.

We bouwen hun steden, we besturen hun machines, we vechten hun oorlogen. Nadat alles, geld is niet wat hen drijft. Het is macht. Geld is simpelweg een gereedschap om ons te beheersen. Waardeloze stukjes papier waar we afhankelijk van zijn om onszelf te voeden, vervoeren, vermaken.

Ze gaven ons geld en in ruil daarvoor gaven wij hen de wereld. Waar eerst bomen waren die onze lucht schoon maakten zijn nu fabrieken die het vergiftigen. Waar water was om te drinken, is nu vergiftigd afval dat stinkt. Waar dieren vrij rond liepen, zijn fabrieken waar ze worden geboren en geslacht eindeloos voor onze tevredenheid. Meer dan een miljard mensen verhongeren, ondanks dat wij genoeg eten hebben voor iedereen. Waar gaat het allemaal naartoe? 70% van ons graan dat we groeien wordt gevoerd aan dieren die we eten voor het diner. Waarom de stervende helpen? Je kan er niet van profiteren.

We zijn als een plaag, vernietigen elke omgeving die ons in staat stelt om te leven. We zien alles als iets om te verkopen, als een object om te bezitten. Maar wat gebeurt er wanneer we de laatste rivier hebben vervuild? De laatste adem van lucht vergiftigd? Geen olie voor de vrachtwagens die ons eten bezorgen? Wanneer beseffen we ons dat je geld niet kan eten, dat het geen waarde heeft?

We vernietigen niet onze planeet. We vernietigen al het leven erop. Elke duizend jaar sterft er een soort uit. En de tijd dringt voordat wij de volgende zijn. Als je in Amerika woont is er 41% kans dat je **** krijgt. Hartkwalen doden één op drie Amerikanen. We nemen medicijnen om om te gaan met onze problemen, maar medische zorg is de derde belangrijkste doodsoorzaak na **** en hartkwalen. We worden verteld dat alles kan worden opgelost door geld naar onderzoekers te gooien zodat zij een pil kunnen uitvinden die onze problemen doet verdwijnen. Maar de medicijn bedrijven en ****s stichtingen steunen op ons lijden om profijt te maken. We denken dat we hardlopen voor een medicijn, maar eigenlijk rennen we weg van de oorzaak. Ons lichaam is een product van wat we consumeren en het eten wat we eten is gemaakt puur voor profijt. We vullen onszelf met giftige chemicaliën. De lichamen van dieren besmet met medicijnen en ziektes. Maar dat zien we niet. De kleine groep corporaties die de media bezit wilt niet dat we dat weten. Omringd ons met de fantasie die ons wordt verteld is realiteit.

Het is grappig om te denken dat ooit de mens dacht het centrum van het universum te zijn. Maar dan nog, we zien onszelf als het centrum van de planeet. We wijzen naar onze technologie en zeggen dat we de slimste zijn. Maar laten computers, auto's en fabrieken echt zien hoe intelligent we zijn? Of laat het ons zien hoe lui we zijn geworden? We zetten dat 'beschaafdheid' masker op. Maar wat als je dat weghaalt wat zijn we?

Hoe snel vergeten we, alleen binnen de laatste honderd jaar lieten we vrouwen toe om te stemmen; toelaten om zwarten te laten leven als gelijken. We doen alsof we alwetende wezens zijn, toch is er veel wat we niet zien. We lopen door de straten, negeren de kleine dingen. De ogen die staren. De verhalen die ze delen. Alles zien als een achtergrond voor 'mij'.

Misschien vrezen we niet dat we alleen zijn. Dat we deel uitmaken van een veel groter iets. Maar we falen om een verbonden te zijn. We zijn oké met het doden van varkens, koeien, kippen, vreemdelingen uit andere landen. Maar niet onze eigen buren, niet onze honden, onze katten, degenen waar wij van zijn gaan houden en te begrijpen. We noemen andere wezens dom toch wijzen we naar hen om onze acties te rechtvaardigen. Maar maakt het doden omdat we het kunnen, omdat we het altijd gedaan hebben, het goed? Of laat het het zien hoe weinig we geleerd hebben. Dat we blijven handelen vanuit oer agressie in plaats van denken en mededogen.

Op een dag, deze sensatie die we leven noemen zal ons verlaten. Onze lichamen zullen rotten, onze waardevolle spullen herenigen. De acties van gisteren alles zal verdwijnen. De dood omringd ons voortdurend, nog steeds lijkt het zo ver van onze dagelijkse realiteit. We leven in een wereld die op het punt staat van instorten. De oorlogen van morgen hebben geen winnaars. Voor geweld zal nooit een antwoord zijn; het zal elke mogelijke oplossing vernietigen.

Als we allemaal kijken naar ons diepste verlangen, we zullen zien dat onze dromen niet zoveel van elkaar verschillen. We hebben een gemeenschappelijk doel. Gelukkigheid. We trekken de wereld uit elkaar zoekend naar geluk, zonder dat we in onszelf kijken. Veel van de gelukkigste mensen zijn degenen die het minst hebben. Maar zijn wij echt zo gelukkig met onze iPhones, onze grote huizen, onze mooie auto's?

We zijn losgeraakt. Verafgoden mensen die we nog nooit hebben ontmoet. We zijn getuige van het buitengewone op schermen, maar het gewoon overal elders. We wachten op iemand die ons verandering brengt zonder te denken om onszelf te veranderen.

Presidentsverkiezingen kan hetzelfde zijn als het opgooien van een munt. Het zijn twee zijden van dezelfde munt. We kiezen het gezicht die we willen en de illusie van keus, van verandering is gecreëerd. Maar de wereld blijft hetzelfde. We falen om te beseffen dat de politici ons niets goeds doen; ze doen degenen goed die hen macht biedt.

We hebben leiders nodig, geen politici. Maar in deze wereld van volgers, we zijn vergeten om onszelf te leiden. Stop met het wachten voor verandering, en wees de verandering die je wilt zien. We zijn niet tot dit punt gekomen door op ons gat te zitten. Het menselijk ras overleefde niet omdat we de snelste of het sterkste zijn, maar omdat we samen werkte.

We hebben de daad van het doden onder de knie. Laten we nu eens de vreugde van het leven beheersen.

Dit gaat niet over het redden van de planeet. De planeet zal hier zijn ook al zijn wij hier niet. De aarde bestaat als voor miljarden jaren, ieder van ons mag gelukkig zijn als ze de tachtig halen. We zijn een flits in tijd, maar onze impact is voor altijd.

Vaak wenste ik dat ik in een tijd voor de computers leefde, wanneer we geen schermen hadden die ons afleidde.
Maar nu besef ik me dat er maar één reden is om nu te leven. Omdat hier vandaag, hebben we de kans die we nog nooit eerder gehad hebben. Het internet geeft ons de kracht om een bericht te delen en verenigt ons over de hele wereld. Zolang we dat kunnen moeten we onze schermen gebruiken om ons samen te brengen, in plaats van verder uit elkaar.

Voor beter of slechter, onze generatie zal de toekomst van ons leven hier op deze planeet bepalen. We kunnen ofwel doorgaan met dit systeem van vernietiging totdat er geen herinneringen van ons bestaan overblijven. Of we worden wakker. Zodat we beseffen dat we niet omhoog evolueren, maar eerder gezegd naar beneden... We hebben alleen maar schermen in ons gezicht zodat we niet zien waar we heen gaan.

Elke stap, elke adem en elke dood tot heeft tot dit huidige moment geleidt. We zijn de gezichten van alles wat ons voor ging. En nu is het onze beurt. Je kunt ervoor kiezen om je eigen pad uit te stippelen of de weg volgen die talloze anderen al hebben genomen.

Het leven is geen film. Het script is nog niet geschreven. Wij zijn de schrijvers.

Dit is jouw verhaal, hun verhaal. Ons verhaal.

Dit gaat diep, wat wil je hier precies mee zeggen?

Jehova's getuigen op derp?

Diepe shit ouwe.

mooi verhaal, jammer genoeg niet kort. doen we helemaal niets mee

Ik word soms wakker bij mijn moeder. Soms bij mijn vader.
Maar ehh. Prachtig verhaal

Quote: unitedweare
https://www.youtube.com/w...sxFcRq9AK8



Op dit moment zou je overal kunnen zijn, alles doen. In plaats daarvan zit je alleen voor een beeldscherm. Dus wat houdt ons tegen om te doen wat we willen? Zijn waar we willen zijn?

Elke dag worden we wakker in dezelfde kamer en volgen we het zelfde pad, we leven het leven zoals gisteren. Ooit was elke dag een nieuw avontuur. Onderweg veranderde iets. Voordat onze dagen tijdloos waren, nu hebben onze dagen een rooster.

Is dit wat het betekent om volwassen te zijn? Om vrij te zijn? Maar zijn we echt vrij?

Eten, water, grond.

De juiste elementen die we nodig hebben om te overleven zijn in bezit van corporaties. Er is geen eten voor ons aan de bomen, geen vers water in beekjes, geen grond om een huis te bouwen. Wanneer je probeert en pakt wat de aarde ons geeft word je opgesloten. Dus gehoorzamen we.

We ontdekken de wereld door een leerboek. Door de jaren heen doen we wat ons wordt verteld. We worden getest en becijferd als een rat in een lab. Groot gebracht niet om een verschil te maken, groot gebracht om niet anders te zijn. Slim genoeg om ons werk te doen maar niet om te vragen waarom we het doen. Dus we werken en werken, zonder tijd om ons leven te leven waarvoor we werken. Totdat de dag komt wanneer we te oud zijn om ons werk te doen. Het is hier dat we worden achtergelaten om te sterven. Onze kinderen nemen plaats in het spel.

Voor ons is het pad uniek, maar samen zijn we niet meer dan brandstof. De brandstof die macht geeft aan de elite. De elite die zicht verbergt achter de logos van corporaties. Dit is hun wereld. En hun meest waardevolle bron zit niet in de grond. Maar dat zijn wij.

We bouwen hun steden, we besturen hun machines, we vechten hun oorlogen. Nadat alles, geld is niet wat hen drijft. Het is macht. Geld is simpelweg een gereedschap om ons te beheersen. Waardeloze stukjes papier waar we afhankelijk van zijn om onszelf te voeden, vervoeren, vermaken.

Ze gaven ons geld en in ruil daarvoor gaven wij hen de wereld. Waar eerst bomen waren die onze lucht schoon maakten zijn nu fabrieken die het vergiftigen. Waar water was om te drinken, is nu vergiftigd afval dat stinkt. Waar dieren vrij rond liepen, zijn fabrieken waar ze worden geboren en geslacht eindeloos voor onze tevredenheid. Meer dan een miljard mensen verhongeren, ondanks dat wij genoeg eten hebben voor iedereen. Waar gaat het allemaal naartoe? 70% van ons graan dat we groeien wordt gevoerd aan dieren die we eten voor het diner. Waarom de stervende helpen? Je kan er niet van profiteren.

We zijn als een plaag, vernietigen elke omgeving die ons in staat stelt om te leven. We zien alles als iets om te verkopen, als een object om te bezitten. Maar wat gebeurt er wanneer we de laatste rivier hebben vervuild? De laatste adem van lucht vergiftigd? Geen olie voor de vrachtwagens die ons eten bezorgen? Wanneer beseffen we ons dat je geld niet kan eten, dat het geen waarde heeft?

We vernietigen niet onze planeet. We vernietigen al het leven erop. Elke duizend jaar sterft er een soort uit. En de tijd dringt voordat wij de volgende zijn. Als je in Amerika woont is er 41% kans dat je **** krijgt. Hartkwalen doden één op drie Amerikanen. We nemen medicijnen om om te gaan met onze problemen, maar medische zorg is de derde belangrijkste doodsoorzaak na **** en hartkwalen. We worden verteld dat alles kan worden opgelost door geld naar onderzoekers te gooien zodat zij een pil kunnen uitvinden die onze problemen doet verdwijnen. Maar de medicijn bedrijven en ****s stichtingen steunen op ons lijden om profijt te maken. We denken dat we hardlopen voor een medicijn, maar eigenlijk rennen we weg van de oorzaak. Ons lichaam is een product van wat we consumeren en het eten wat we eten is gemaakt puur voor profijt. We vullen onszelf met giftige chemicaliën. De lichamen van dieren besmet met medicijnen en ziektes. Maar dat zien we niet. De kleine groep corporaties die de media bezit wilt niet dat we dat weten. Omringd ons met de fantasie die ons wordt verteld is realiteit.

Het is grappig om te denken dat ooit de mens dacht het centrum van het universum te zijn. Maar dan nog, we zien onszelf als het centrum van de planeet. We wijzen naar onze technologie en zeggen dat we de slimste zijn. Maar laten computers, auto's en fabrieken echt zien hoe intelligent we zijn? Of laat het ons zien hoe lui we zijn geworden? We zetten dat 'beschaafdheid' masker op. Maar wat als je dat weghaalt wat zijn we?

Hoe snel vergeten we, alleen binnen de laatste honderd jaar lieten we vrouwen toe om te stemmen; toelaten om zwarten te laten leven als gelijken. We doen alsof we alwetende wezens zijn, toch is er veel wat we niet zien. We lopen door de straten, negeren de kleine dingen. De ogen die staren. De verhalen die ze delen. Alles zien als een achtergrond voor 'mij'.

Misschien vrezen we niet dat we alleen zijn. Dat we deel uitmaken van een veel groter iets. Maar we falen om een verbonden te zijn. We zijn oké met het doden van varkens, koeien, kippen, vreemdelingen uit andere landen. Maar niet onze eigen buren, niet onze honden, onze katten, degenen waar wij van zijn gaan houden en te begrijpen. We noemen andere wezens dom toch wijzen we naar hen om onze acties te rechtvaardigen. Maar maakt het doden omdat we het kunnen, omdat we het altijd gedaan hebben, het goed? Of laat het het zien hoe weinig we geleerd hebben. Dat we blijven handelen vanuit oer agressie in plaats van denken en mededogen.

Op een dag, deze sensatie die we leven noemen zal ons verlaten. Onze lichamen zullen rotten, onze waardevolle spullen herenigen. De acties van gisteren alles zal verdwijnen. De dood omringd ons voortdurend, nog steeds lijkt het zo ver van onze dagelijkse realiteit. We leven in een wereld die op het punt staat van instorten. De oorlogen van morgen hebben geen winnaars. Voor geweld zal nooit een antwoord zijn; het zal elke mogelijke oplossing vernietigen.

Als we allemaal kijken naar ons diepste verlangen, we zullen zien dat onze dromen niet zoveel van elkaar verschillen. We hebben een gemeenschappelijk doel. Gelukkigheid. We trekken de wereld uit elkaar zoekend naar geluk, zonder dat we in onszelf kijken. Veel van de gelukkigste mensen zijn degenen die het minst hebben. Maar zijn wij echt zo gelukkig met onze iPhones, onze grote huizen, onze mooie auto's?

We zijn losgeraakt. Verafgoden mensen die we nog nooit hebben ontmoet. We zijn getuige van het buitengewone op schermen, maar het gewoon overal elders. We wachten op iemand die ons verandering brengt zonder te denken om onszelf te veranderen.

Presidentsverkiezingen kan hetzelfde zijn als het opgooien van een munt. Het zijn twee zijden van dezelfde munt. We kiezen het gezicht die we willen en de illusie van keus, van verandering is gecreëerd. Maar de wereld blijft hetzelfde. We falen om te beseffen dat de politici ons niets goeds doen; ze doen degenen goed die hen macht biedt.

We hebben leiders nodig, geen politici. Maar in deze wereld van volgers, we zijn vergeten om onszelf te leiden. Stop met het wachten voor verandering, en wees de verandering die je wilt zien. We zijn niet tot dit punt gekomen door op ons gat te zitten. Het menselijk ras overleefde niet omdat we de snelste of het sterkste zijn, maar omdat we samen werkte.

We hebben de daad van het doden onder de knie. Laten we nu eens de vreugde van het leven beheersen.

Dit gaat niet over het redden van de planeet. De planeet zal hier zijn ook al zijn wij hier niet. De aarde bestaat als voor miljarden jaren, ieder van ons mag gelukkig zijn als ze de tachtig halen. We zijn een flits in tijd, maar onze impact is voor altijd.

Vaak wenste ik dat ik in een tijd voor de computers leefde, wanneer we geen schermen hadden die ons afleidde.
Maar nu besef ik me dat er maar één reden is om nu te leven. Omdat hier vandaag, hebben we de kans die we nog nooit eerder gehad hebben. Het internet geeft ons de kracht om een bericht te delen en verenigt ons over de hele wereld. Zolang we dat kunnen moeten we onze schermen gebruiken om ons samen te brengen, in plaats van verder uit elkaar.

Voor beter of slechter, onze generatie zal de toekomst van ons leven hier op deze planeet bepalen. We kunnen ofwel doorgaan met dit systeem van vernietiging totdat er geen herinneringen van ons bestaan overblijven. Of we worden wakker. Zodat we beseffen dat we niet omhoog evolueren, maar eerder gezegd naar beneden... We hebben alleen maar schermen in ons gezicht zodat we niet zien waar we heen gaan.

Elke stap, elke adem en elke dood tot heeft tot dit huidige moment geleidt. We zijn de gezichten van alles wat ons voor ging. En nu is het onze beurt. Je kunt ervoor kiezen om je eigen pad uit te stippelen of de weg volgen die talloze anderen al hebben genomen.

Het leven is geen film. Het script is nog niet geschreven. Wij zijn de schrijvers.

Dit is jouw verhaal, hun verhaal. Ons verhaal.

Heeft hij wel netjes vertaald dan

Quote: Mortuus
Heeft hij wel netjes vertaald dan

Quote: BeatTheBest
[...]

haha, denk dat die tekst wel ergens ter beschikking staat

Amen.
bericht te kort